Πριν λίγες μέρες με έναν φίλο μου βλέπαμε το παρακάτω βίντεο, και ενώ ενθουσιασμένοι ακούγαμε, μου λέει κάποια στιγμή «λοιπόν, κλείσ’ το θα μας πιάσουν τα κλάματα». 

Κάθε χρόνο πρώτη Δεκέμβρη ήμουν πολύ χαρούμενος, ήρθαν οι μέρες μας έλεγα εδώ στην Καστοριά, οι πιο όμορφες μέρες του χρόνου. Η μαγεία, απερίγραπτη με λέξεις, είχε φτάσει, με τα πρώτα στολίσματα, και στην συνέχεια με το πρώτο άκουσμα χάλκινων στα σοκάκια της πόλης. Σήμερα όμως, βιώνουμε κάτι πολύ διαφορετικό. 

Μελαγχολικό και ίσως πολύ στενάχωρο για όλο τον κόσμο. Όπως φαίνεται, δεν θα ακούσουμε μουσικές κάτω από τα παράθυρά μας, δεν θα γιορτάσουμε έτσι όπως γιορτάζαμε, δεν θα υπάρχει αυτή η, για κάποιο διάστημα, δόση ξεγνοιασιάς. 

Προς το παρόν το ξέφρενο, το αυθόρμητο, το πηγαίο αυτό αντάμωμα των ψυχών και των σωμάτων μας υπό τους ήχους της τρομπέτας φαντάζει μακρινό παρελθόν. Βιωματικές καταστάσεις που πολλοί θα καταλάβουν τι εννοώ. Δεν μπορώ να φανταστώ τις μέρες αυτές αλλιώς. 

Εύχομαι όμως να είμαστε όλοι υγιείς και ψυχικά και σωματικά και του χρόνου να βρεθούμε πάλι αγκαλιά στους ίδιους δρόμους και στα ίδια σοκάκια γλεντώντας διπλά. 

Γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά..