της Θεσσαλίας Τεριακή*
Μετά τη θλιβερή είδηση της αναχώρησης από την επίγεια πόλη μας του μακαριστού Μητροπολίτη κυρού Σεραφείμ, πιάνω να γράψω σκέψεις κι αισθήματα αυθόρμητα και ειλικρινή.
Είναι κοινός τόπος η έκφραση «τέτοια ώρα-τέτοια λόγια». Όσο ζούμε μαζί με έναν άνθρωπο μιλάμε. Και όταν φεύγει, πάλι μιλάμε, γιατί η σιωπή είναι ευλογημένη όταν δεν καταντά φίμωση. Κι αν φαίνεται διαφορετική η αίσθηση και η συμπεριφορά μας στα μάτια του κόσμου, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αλλάζουμε γνώμη προς το θεαθήναι.
Απλώς, αλλάζει η ώρα. Χρή λέγειν τα καίρια.
Έτσι βγήκαν τα Συναξάρια. Όταν άφηνε τα επίγεια ένας Χριστιανός, έκαναν σύναξη οι αδελφοί και οι αδελφές της Κοινότητάς του και ο καθένας έλεγε ό,τι θυμόταν από τον κεκοιμημένο. Έτσι παραδόθηκαν ως εμάς οι Βίοι των Αγίων.
Συμμετέχουμε λοιπόν κι εμείς νοερά και καρδιακά στη Σύναξη του κυρού Σεραφείμ. Κατά χρέος, λίγα από τα πολλά, προσωπικά και συλλογικά.
Να εξηγούμαστε όμως. Εκ φύσεως ο καθένας θυμάται πολλά σε σχέση με τον εαυτό του. Ας μη μένουμε όμως μόνο στο «εκείνος … κι εγώ …», γιατί, άμα δεν φθάσουμε στο «εμείς», δεν έχουμε προκοπή. Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί τόση θλίψη, ας αναλογιστεί πόσο πολλά ήταν τα χρόνια που πέρασαν και πόσο αντίκρυσμα είχαν στον καθένα ξεχωριστά και στο σύνολο γενικά.
Η πρώτη καλή μαρτυρία που άκουσα για τον μακαριστό κυρό Σεραφείμ ήταν από τον αδελφικό φίλο του πατέρα μου, τον Καθηγητή Ιωάννη Κορναράκη. «Στην Καστοριά σάς ήλθε Μητροπολίτης παλιός μου Φοιτητής στη Θεολογική της Αθήνας. Καλό παιδί!»
Το είπε ο Κορναράκης, τελείωσε. Θεμελιώθηκε η εμπιστοσύνη μέσα μου.
Από τότε και ύστερα, συναντούσα τον τοπικό Επίσκοπο στον Αγιασμό των Λυκείων, στις Θείες Λειτουργίες για τα Σχολεία και σε άλλες Ακολουθίες. Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση πόσο είχε τονωθεί η εκκλησιαστική ζωή της περιφερείας, που την πρωτογνώρισα αλλιώς το 1985, όταν ήλθα ξένη στον τόπο.
Κατά μια κακή μας συνήθεια, σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο, θεωρούμε έπαινο για έναν άνθρωπο αν πούμε «Χατήρι δεν με χάλασε!».
Ο μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Σεραφείμ με χάλασε χατήρι και μάλιστα μεγάλο!
Λογικά όμως, αυτό δεν είναι ψόγος. Δεν του το κράτησα ποτέ, απλούστατα γιατί ένας Θεός ξέρει αν ένιωσε κι εκείνος πίκρα από μένα και όμως έδειχνε έμπρακτη συγχωρητικότητα.
Χριστιανοί και μνησικακία δεν συμβιβάζονται.
Μιλώ για την εποχή που στην Καστοριά γινόταν της κακομοίρας… Παρ’ όλα τα ερωτηματικά και τα παράπονα που έμειναν, η αλήθεια είναι ότι προς τιμήν της η τοπική Εκκλησία κράτησε την ενότητά της. Παρά τον σκανδαλισμό και τους κλυδωνισμούς, παραμείναμε μία ποίμνη, εις Ποιμήν. Ουδείς δικαιούται σήμερα να αναμοχλεύει πάθη. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.
Γι’ αυτό, δεν αντέχεται μήτε δικαιολογείται ούτε καν σαν δημοσιογραφικός υπερβάλλων ζήλος να έχει γραφεί στον Τύπο ανήμερα της εκδημίας του ότι ο Καστορίας Σεραφείμ δημιούργησε άσπονδους εχθρούς μέσα στην Εκκλησία με αφορμή το Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων.
Αυτό μπορεί να το ισχυρίζεται μόνον άνθρωπος εκτός Εκκλησίας. Όσοι γεννηθήκαμε, ανατραφήκαμε και ζούμε μέσα στην Εκκλησία, γνωρίζουμε ότι ο Απόστολος των Εθνών έγραψε για έριδες, όχι για άσπονδους εχθρούς μέσα στις Κοινότητες των Χριστιανών, τις κατά τόπους Εκκλησίες. Θερμόαιμοι υπάρχουν παντού, όσο παραμένει ίδια η ανθρώπινη φύση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η περιπτωσιολογία είναι δίκαιο να υπερισχύει της λογικής.
Όλοι εμείς που εκφράσαμε την αγάπη μας, για να παραμείνει η Αδελφότητα στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων δεν ήμασταν εχθροί. Φίλοι είμαστε. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που τιμούσαμε και τιμάμε και τα άλλα Μοναστήρια και τους άλλους Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας και μνημονεύαμε τον ίδιον Επίσκοπο, ενεργά μέλη στις Ενορίες μας, συμμετέχοντας στην κοινή λατρεία. Υπάρχουν τεκμήρια και μαρτυρίες της αλληλοπεριχώρησής μας.
Είναι ανέντιμο κάποιος, από ίδιον θέλημα και για κοσμικό συμφέρον, να μας συστήνει ως διαφορετικές προσωπικότητες από ό,τι υπήρξαμε και είμαστε.
Είναι αξιομνημόνευτη η τελευταία μας συνάντηση με τον μακαριστό Επίσκοπο. Το καλοκαίρι του 2019, στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, μετά τον Εσπερινό της Πανήγυρης, τον πλησίασα στην Τράπεζα, για να τον χαιρετίσω.
Πήρα αφορμή από το κήρυγμά του, στο οποίο αναφέρθηκε στο απολυτίκιο των Αγίων Αναργύρων και στο παραμελημένο πια έθιμο των επισκέψεων και του είπα γελαστή: «Ας κάνω κι εγώ μια επίσκεψη σ’ εσάς!»
Ήταν τόση η χαρά του, που με συγκίνησε αληθινά. Μ’ έπιασε το χέρι και δεν το άφηνε από τον ενθουσιασμό του όση ώρα μιλούσαμε.
Δεν ξέρω πώς εννοεί καθένας τον Επίσκοπο, αλλά για μένα εκείνη την ώρα ήταν φίλος κι αδελφός.
Τώρα πια είμαστε τρίτο χρόνο στη Γερμανία, στη χώρα όπου εργαζόταν απόδημος Έλληνας και ο συγχωρεμένος ο πατέρας του μακαριστού Μητροπολίτη Καστορίας.
Μαθαίνοντας τα νέα της πατρίδας, έρχεται στο νου μου όλο το παρελθόν.
Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή… Πόσο μάς ταπεινώνουν οι απολογισμοί!
Έρχεται καιρός που το παρελθόν μάς παραδειγματίζει.
Αλλοίμονό μας αν δεν διδασκόμαστε από ό,τι πέρασε.
Αλλοίμονό μας αν δεν αναγνωρίζουμε τη Χάρη που μας στάλθηκε.
Έχουμε εντολή να μην παρασυρόμαστε από τον θρήνο για τους κεκοιμημένους, γιατί αυτό το κάνουν όσοι δεν έχουν ελπίδα.
Η μικρή παραμεθόρια Χριστιανική Κοινότητα της Καστοριάς χρειάζεται την ελπίδα, όσο και την πίστη και την αγάπη.
Στο όνομα της αγάπης έχουμε ευθύνη να συνεχίσουμε οι Χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, όλοι μαζί.
Εν κατακλείδι, όπως και αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι στην Καστοριά, σε προσωπικό και συλλογικό πεδίο, έχουμε κι εμείς να θυμόμαστε πολλά καλά από τον μακαριστό Μητροπολίτη κυρό Σεραφείμ.
Συν τοις άλλοις, στο σπιτικό μας στο Μαυροχώρι, είναι στο Εικονοστάσι ο Σταυρός του Αγίου Μηνά, που ο μακαριστός Επίσκοπος πέρασε στο λαιμό μου στον Εσπερινό των Τριών Ιεραρχών το 2014, όταν αφυπηρέτησα από την Εκπαίδευση.
Τον ευγνωμονώ.
Δωρεάν ελάβομεν, δωρεάν δίδομεν.
Καλόν Παράδεισο, φίλε μας Επίσκοπε Σεραφείμ!
Καλή ψυχή να παραδώσουμε κι εμείς!
*Θεσσαλία Χ. Τεριακή Φιλόλογος
.jpg)
