Συμπλήρωσε 51 χρόνια στα γήπεδα αλλά δεν το βάζει κάτω. «Έμαθα να ζω με το άγχος. Όταν περάσει το τρίμηνο ή το τετράμηνο και δεν δουλέψω, αρχίζει και μου λείπει. Απορώ με τον εαυτό μου και δεν ξέρω πώς θα το ξεπεράσω». Από τα τσικό του ΠΑΟΚ μέχρι την πρώτη ομάδα κι από εκεί στην Καστοριά. Την ομάδα και την πόλη που αγάπησε, κατακτώντας ως αρχηγός το Κύπελλο του 1980. Όταν είδε ότι 2-3 πιτσιρίκια, συμπαίκτες του στην Καστοριά, άρχισαν να τον ξεπερνούν στα τρεξίματα, αποφάσισε να σταματήσει από τη δράση. Από το 1985 μέχρι σήμερα, τα τελευταία 37 χρόνια, δεν έχει υπάρξει χρονιά που να μη δούλεψε ως προπονητής.

Η βραδιά που δεν άντεξε το βάρος και έφυγε ξημερώματα για τη Θεσσαλονίκη για να βρεθεί δίπλα στη μητέρα του, μέχρι το εφετινό, τρίτο πέρασμα από τον Ατρόμητο.

Η πίκρα της απόλυσης από τον ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη τον οποίο «δεν θέλω να ξαναδώ στα μάτια μου», όπως μας είπε κι η καριέρα του που θεωρεί πως πήγε πίσω λόγω εκείνης της απομάκρυνσής του.

Η στιγμή που είδε γιο του να κλαίει και τον οδήγησε στην απόφαση να φύγει από τον Άρη, ο Ηρακλής από τον οποίο έφυγε γιατί είπαν ότι «χάσαμε επίτηδες», το «Οτσαλάν» που δεν τον ενόχλησε ποτέ, το επεισόδιο με τον Τζιμπούρ και η σύζυγός του Αναστασία η οποία εξαιτίας του άλλαξε 24 σπίτια. «Τί να πεις γι' αυτή τη γυναίκα; Κι όμως υπήρχαν στιγμές που τη στεναχωρούσα».

Έναν κύριο των ελληνικών γηπέδων, ο οποίος σε μια κατάθεση ψυχής θυμήθηκε την πλούσια διαδρομή του, η οποία αριθμεί περισσότερους από 900 αγώνες ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής. «Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς κατάφερα και επιβίωσα. Ήμουν και τυχερός μπορώ να πω...» μας είπε με περισυλλογή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ