(Η ιστορική ονομασία της ποδοσφαιρικής ομάδας του «Γράμμου» Μαυροχωρίου)

                                                                                              του Γιάννη Ν. Πετκανά, Φιλολόγου 

Είχα καιρό να πάω σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Πήγα προχθές, το Σάββατο 26/11, στο γήπεδο Μαυροχωρίου, να παρακολουθήσω τον αγώνα Α΄ Ερασιτεχνικής Κατηγορίας μεταξύ του «Γράμμου» Μαυροχωρίου και της «Αστραπής» Μεσοποταμίας. Η ιστορία των δύο ομάδων μεγάλη. Το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα δύσκολα καταγράφεται(1- 8 υπέρ της «Αστραπής»). Γι’ αυτό δεν θα «μείνω» στον αγώνα (ίσως δεν με… συμφέρει), αλλά στον  καλαίσθητο λογότυπο, γραμμένο στον τοίχο της νότιας πλευράς του γηπέδου: «Γράμμος» 1952-2022, 70 χρόνια.

 Κύλισα και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συναθλητές μου, τη ρόδα της ιστορίας του «Γράμμου» για δύο περίπου δεκαετίες (του 1970 και του 1980). Γεύτηκα χαρές και πίκρες. Σ΄ αυτή  την αναπόληση σκέφτηκα πως όποιος έχει ματώσει τα γόνατά του στο «ξερό» των ερασιτεχνικών γηπέδων αγαπάει αληθινά το ποδόσφαιρο, και μάλιστα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, που αποτελεί το «ρίζωμα» του ποδοσφαίρου, σε όποια μορφή κι αν  αυτό κατόπιν βλασταίνει (επαγγελματική, εθνική, παγκόσμια). Συνειδητοποιώντας λοιπόν αυτή τη «ριζική» δυναμική του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, οφείλουμε όλοι, παλαιότεροι και νεότεροι, να το στηρίζουμε με κάθε τρόπο, έστω και με την απλή παρουσία μας στα ερασιτεχνικά γήπεδα.

  Επιστρέφω όμως στον λογότυπο και στην ιστορική ονομασία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μαυροχωρίου, καθώς οι χιονισμένες βουνοκορφές  του Γράμμου, πάνω από τη λεκάνη της λίμνης, ολίγον απόμακρες, στο βάθος της δύσης του ήλιου, λαμπύριζαν κατάλευκες από τα πρώτα χιόνια και εξέπεμπαν (έτσι τουλάχιστον τις ένιωσα) τις λευκές ανταύγειές τους έως το γήπεδο. Τώρα οι συνειρμοί για την προέλευση της  ονομασίας της ομάδας είναι εύκολοι. 

Αυτές, λοιπόν, οι βουνοκορφές, οι λευκές και αγνές,  έδωσαν το όνομά τους και το ύψος τους (κυριολεκτικό και μεταφορικό) στην ποδοσφαιρική ομάδα του Μαυροχωρίου, όταν οι ιδρυτές της ιστορικής ομάδας τις αντίκριζαν, λίγο μετά τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, επιθυμώντας να ρίχνουν  το λευκό και αγνό φως τους σε όσες συμφορές  διέσπειρε- όχι μόνον στο Μαυροχώρι αλλά και σε όλη την περιοχή μας- ο εμφύλιος πόλεμος που προηγήθηκε, αλλά και επιθυμώντας να μας θυμίζουν ότι οι αδελφικοί αλληλοσκοτωμοί στα σωθικά των βουνών αυτών ήταν ολέθριοι, ώστε   να μην εμπλακούμε  ξανά ως έθνος  σε παρόμοια ανόητη εμφύλια σύρραξη.

  Το συμπέρασμά μας από την περιδιάβασή μου στα ερασιτεχνικά γήπεδα εξάγεται εύκολα. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δίνει και αφορμές συγ-γραφής, αφού κατορθώνει να γυμνάσει σώμα και πνεύμα. Ας προστρέχουμε, επομένως, στα ερασιτεχνικά γήπεδα. Είναι πολλαπλά τα οφέλη μας!

ΥΓ. Παρακολούθησα τον αγώνα  μαζί με τον «Τσέτσο», τον Χρήστο Παπαδόπουλο από τη Μεσοποταμία, ο οποίος (στα αθλητικά -και όχι μόνον- στέκια) φέρει αυτό το οικείο προσωνύμιο εδώ και πολλά χρόνια. Ο Χρήστος τίμησε για πολλά χρόνια τη φανέλα της «Αστραπής», έπαιξε στην ομάδα της Καστοριάς στην Α΄ εθνική και υπήρξε ακούραστος υπηρέτης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της περιοχής μας ως προπονητής αρκετών τοπικών ερασιτεχνικών συλλόγων - στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του χωρίς δίπλωμα προπονητή, αλλά με εφόδιο την αγάπη για το ποδόσφαιρο και την πείρα του, μετέπειτα και με δίπλωμα προπονητή, όχι όμως ανώτατο, «πανεπιστημιακό», όπως προαπαιτούν για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο τα υπερβολικά εδάφια του «Νόμου Αυγενάκη».

Η φωτογραφία είναι την δεκαετία το 1970 στο ξερό γήπεδο του Μαυροχωρίου (στον ίδιο χώρο που βρίσκεται σήμερα)